Een jaar geleden schreef ik over Covid19. Net geland in Nederland, de eerste slachtoffers waren te betreuren. We wisten (gelukkig) nog niet wat ons te wachten stond. Wat een jaar werd het. Elke keer weer die schok, bij mij althans, als er weer een evenement werd afgelast. Het songfestival, WK voetbal, SailAmsterdam, de F1 op Zandvoort. We zouden het zo druk hebben met elkaar en wat werd het? Stilte, rust, leegte. Voor sommigen eenzaamheid en verdriet. Lege scholen, lege kantoren.
We gingen thuis werken, thuis leren, thuis opruimen. De sportscholen gingen dicht, de horeca was dicht, even open en weer dicht. Sommigen kwamen kilo’s aan, anderen raakten hun bedrijf kwijt.
Nog steeds in lockdown. We kijken niet meer te ver vooruit, er zijn niet of nauwelijks evenementen gepland. We kijken niet meer op van een gesloten school, kinderen die moeten worden getest of de volgende online borrel.
Veel dingen bevallen me, ik zoek niet naar het ‘oude’ normale leven. Ik kijk uit naar het nieuwe normaal. Meer thuiswerken, minder reis- en verkeersstress. Hopelijk met vaccinaties meer bewegingsvrijheid. Meer bewustzijn dat meer, verder, duurder niet per sé gelukkiger maken.
Hoe sta jij hierin?